Deze middag was ik uitgenodigd om mijn lunch op te eten bij een collega om haar kersverse baby te zien. Toen ze op bezoek kwam op het werk waren wij nog aan het genieten in de States.
Het is echt een prachtbaby. Ondanks de lijdensweg (bijna te vroeg geboren om 28 weken, dan bijna 10 weken met de benen in de lucht om het kind alle kansen te geven) zien ze er allebei super uit.
Dus heb ik mijn middagpauze gevuld met babytalk en baby vasthouden. Babbelen over de zwangerschap en bijhorende ongemakjes, de prijzen van pampers, gyneacologen, en de hemelse aanblik van je eigen baby als je ziet waarvoor je dit allemaal doormaakt.
Het was zo gezellig dat de tijd gewoon voorbij gevlogen is en ik zelfs nogal wat te laat ben teruggekomen uit middagpauze. Maar ook dat was het meer dan waard! 🙂
Ander “baby”-nieuws: het is weer het seizoen van de kleine poesjes, en net als vorig jaar is er een poesje van slechts een paar dagen oud gevonden in de bakken met te recycleren papiersnippers op de parking achteraan het gebouw. Maar ook hier is onmiddellijk een redder in nood opgetreden: één van de arbeidsters op de manuele afdeling heeft zich over het beestje ontfermd. Intussen wordt het met een flesje gevoed en is het actief en luidruchtig miewend mee naar huis genomen om daar verder opgevoed te worden. Toch een ongelofelijk zicht: zo’n klein miewend balletje pluis dat nog niet eens de oogjes kan openen, zo zacht, zo’n roze neusje, zo schattig…