Eind november is Manon jarig. 10 dagen later komt de Sint, die ook langskomt bij de grootouders. 2 weken daarna begint de Kerstgekte met een berg pakjes onder de boom.

Na een tijdje zie ik pakjesmoeheid opduiken bij dat kind. Ze doet ze nog graag open, maar wat erin zit is niet meer relevant. Oh weer een cadeau. Scheur open. Gilletje. Inhoud op de berg.

Om die pakjesmoeheid te omzeilen en familie en vrienden de mogelijkheid te geven toch nog een pakje te “mogen” geven moet er soms heel creatief omgesprongen worden met de inhoud.

Wanneer ze verjaart krijgt ze vooral kleren. Zo kreeg ze dit jaar onder andere een nieuwe winterjas als cadeau. Een evenement met enkel kleren in de pakjes zorgt voor enthousiasme over de kleren zelf, en extra gejuich voor de Frozen donsdekenovertrek of longsleeves. De nieuwe kleren zijn dan ook uitermate geschikt om mooi gekleed te zijn op de nog komende gelegenheden, zoals een bezoek aan de Sint of de eindejaarsfeesten.

De Sint krijgt dan de eer om enkel speelgoed te brengen. Hier mag ze zot gaan doen, wat resulteert in een bubbels producerende zeemeermin of een bleitbaby pop die eerder door kleine broer wordt ingepalmd.

En dan komt Kerst, wat vooral bij mijn schoonouders een traditioneel pakjesfeest is. Dan wordt creativiteit belangrijk, en ook het verrassingseffect. Ze weet niet wat er in de pakjes zit: een doos waterverfjes, een blik koekjes dat wanneer het leeg is gebruikt kan worden voor haarspeldjes, schaartjes die patroontjes, knippen, kussen en fleece van Frozen, een nieuwe sjaal/muts/wanten set… minder speelgoed, meer bruikbare dingen en vooral spullen die ze niet verwacht of specifiek gevraagd heeft.

Dat helpt om uiteindelijk de nieuwsgierigheid hoog te houden en de massa aan pakjes niet te laten vervallen in een scheur-open-gooi-op-een-hoop ritueel. En nu eten we dus maanden ver chocolade en koekjes. Tot die haas er opnieuw mee komt rondstrooien 😉