Op StuBru is het de week van de 5 van de jaren 90. De jaren 90, opgroeiperiode van een hoop mensen die tussen 2 “generaties” in vallen. De grens tussen GenX en GenY. En ik hoor daar ook bij.
Op de meeste 90s fuiven hoor je vooral dance en hiphop de revue passeren. Deze week op Studio Brussel komt het StuBru publiek aan het woord: iedereen mag zijn 5 van de jaren 90 insturen, en de meeste daarvan worden ook effectief gedraaid. Een pak alternatiever, en ik hoorde nog geen enkel nummer dat ik niet ken. Wat een “walk down memory lane”!
Hier mijn lijstje met voor mij strafste nummers die kippenvel of een golf van herinneringen oproepen:
5. Don’t Speak van No Doubt (herinnering aan een super schattig tienerliefje)
4. These are the days of our lives van Queen (de dood van Freddy Mercury bleef de hele 90s nazinderen, ik draaide de CD Innuendo tot vervelens toe!)
3. All apologies van Nirvana, op de Unplugged CD (dé band van de 90s, Kurt Cobain is net 20 jaar dood en de MTV Unplugged CD blijft een klassieker)
2.The Ideal Crash van dEUS (einde 90s maar een subliem nummer/sublieme CD van dEUS met heel veel subtiliteiten en muzikaliteit, naar mijn mening duurde het daarna zeker 10 jaar voor ze terug dit niveau haalden)
Drumroll…
1. Nothing Else Matters van Metallica (Ik heb altijd van (harde) rock gehouden, ook nu nog. Weetje: Nothing else matters is één van de weinige rock ballads waarop je een mazurka kunt dansen)
Ik zal nog één toegeving doen om mijn nummer één te verklaren: als jonge tiener in de 90s had ik een crush op James Hetfield. O ja, 14 jarige ikke had “the hots”‘ voor een ruige, baardige kerel met heftige stem. Herinneringen…
Time flies when you’re having fun…
Pingback: Mijn vijf van de jaren 90 | gerhilde maakt