Een paar jaar geleden. De kinderkledingkast puilde uit. Veel babykleertjes, ook spullen die nog van mijn ouders kwamen en die ik amper gebruikt had. Ik wist niet goed wat ermee gedaan dus begon ik een paar dozen te vullen. Een deel voor vrienden met eigen kindjes om komst, een deel anoniem voor spullenhulp. Mijn schoonmoeder zag ze staan en vroeg stilletjes wat het plan was. Ze woont in Antwerpen op het fameuze Kiel. Haar buurvrouw maakt deel uit van de Sint Egidiusgemeenschap en had een nieuwe “protégé”, een meisje dat ze zou persoonlijk begeleiden om een leven op te bouwen. De jonge vrouw kwam uit een slechte relatie, de vriend zat in het drugsmilieu, ze was van hem zwanger geraakt en had zich toen gerealiseerd dat dit niet zo kon: leven van een uitkering en drugsgeld. Maar ze had minder dan niets. Ze kon voor een habbekrats een appartementje huren op linkeroever, via de gemeenschap, maar geld of middelen voor een baby, dat was er niet. Toen Luna werd geboren had het kind een “uitzet” uit mijn kasten. Geen super nieuw gerief, maar degelijke spullen die haar warm en schoon zouden houden. Dingen die anders misschien op de textielhoop zouden terechtkomen. En een beertje.
Nog steeds geef ik regelmatig dingen mee die ooit van Manon waren. Soms een stukje speelgoed, soms schoentjes of slofjes wanneer ze niet versleten zijn. De mama van Luna werkt nu deeltijds terwijl ze een aanvullende cursus volgt via de VDAB. Ze kon voldoende geld bij elkaar sparen voor een fiets met kinderzitje, zodat ze mobiel is om te gaan werken. Soms ziet schoonmama haar voorbijkomen, met Luna in de kinderstoel achterop in het lekker warme jasje vol roze tutjes dat ik hen schonk. Ze lacht dan altijd heel vrolijk.
Er staat opnieuw een doos klaar. Niet enkel kledij voor Luna nu. Er zijn nog andere gezinnen die geholpen worden. Zo draag ik toch een beetje mijn steentje bij om op zijn minst de kinderen warm te houden. Die hebben daar ook niet om gevraagd.
En dan denk ik bij mezelf: waar klaag ik nu weer over?
In se heb je gelijk: waar klagen we over, hé?
Anderzijds: iedere wereld en ieder leven heeft zijn eigen zorgen. En we zijn nu eenmaal geen supermensen waar oneindig veel rek op zit. Soms is ‘t vat even af en kan klagen opluchten. Of ervoor zorgen dat de vicieuze cirkel doorbroken wordt en we zelf tot de oplossing komen (en dan spreek ik voor mezelf).
Daar heb je gelijk in, anders zou ik nu niet net een periode erdoor gezeten hebben. Maar het helpt wel te relativeren in bepaalde situaties, zoals de “omg what to wear???’