“Fleus komt marraine thuis ze, z’es ner den Europe.” Ik zat TV te kijken bij parrain, zoals we mijn grootvader noemden. Hij had mij net een boterham gegeven nadat ik al 3x had gezegd dat ik al had gegeten. Ik keek mijn grootvader vreemd aan. Marraine was 3 jaar eerder overleden. Ik flapte het er gewoon uit: “Maar marraine is al lang dood!”. Wist ik veel wat te zeggen, ik was 8, bijna 9. De tranen in zijn ogen bij dit plotse besef en hoe hij dat had kunnen vergeten staan in mijn geheugen gegrift.

Niet veel later keek ik geen tv meer bij parrain. Na episodes van “gaan wandelen” in het midden van de nacht en zich bezeren kon mijn tante niet meer voor hem zorgen en werd hij opgenomen in de RVT afdeling van het ziekenhuis om de hoek van zijn woonst. Vanaf dan zat ik meerdere keren per week aan zijn bed naar de radio te luisteren. Mijn moeder en tante wisselden elkaar af en ik ging vaak mee. Telkens in de namiddag om zeker te zijn dat hij zijn boterhammetjes opat en er niet mee speelde. Zijn kamergenoot had ook Alzheimer. Later lag hij op een kleine zaal, met ook nog een Parkinson patient in het laatste stadium erbij. Mijn moeder zorgde eerst voor zijn eten, hij herkende haar zelden, soms sprak hij haar aan alsof ze haar moeder was. Mij herkende hij als mijn moeder, soms zag hij een jongen in mij. Daarna hielp ze vaak de anderen op de zaal. In de namiddag werden de boterhammetjes gewoon afgeleverd en terug opgehaald. De man met Parkinson kon niet meer zelfstandig eten en zijn zuster kwam van ver en dus slechts 1 of 2 keer per week. Op deze manier was iedereen tenminste zeker dat ze gegeten hadden. En dat deden we een viertal jaar tot hij stilletjes overleed.

Dementie, oud worden, ziek zijn, het kan als taboe aanzien worden door mensen die het niet goed kennen of kunnen vatten. Ik snap dat acties om mensen die hiermee gelukkig niet in aanraking komen te sensibiliseren nodig zijn. Maar ik heb mijn twijfels bij Music for Life dit jaar. Voor veel mensen komt het meer over als: koop een badge, loop er veel meer rond en krijg vanalles gratis! Ga eens rond bij de horden mensen die met zo’n badge rondlopen en vraag hen eerst en vooral eens waarom ze die dragen, wat dementie voor hen betekent en of deze actie voor hen in de toekomst iets zal veranderen. Ik vrees dat de antwoorden zeer pover zullen zijn. Het is een race voor gratis spullen geworden, hoewel er zoveel mensen aan meewerken die het goed bedoelen.

Weet je wie moet bedankt worden? De familie die er dag in, dag uit voor die mensen staat. De verzorgenden die met een onnozele vork aangevallen worden wegens een stom misverstand. De vrijwilligers die ervoor zorgen dat die mensen goed omkaderd nog eens een activiteit kunnen meemaken die buiten de muren van hun huis of van een verzorgingstehuis liggen. De mensen die terug een glimlach op een verward gezicht toveren. Niet iemand die een badge van 1€ kocht en geen idee heeft waar het over gaat, maar misschien tickets voor Muse kan scoren.

Ik luister dit jaar dus niet zo fervent als voorbije jaren. Ik heb ook geen badge gekocht. De liedjes die mij aan mijn grootvader herinneren staan op een oud cassettebandje, hij zong ze zelf in en was er populair mee bij de club van de gepensioneerden. Ik heb de indruk dat de aanloop naar deze actieweek een beter uithangbord was voor de actie dan de week zelf. En dat is jammer.