Aan moederskant van de familie valt er niet te ontkennen dat er een reeks sterke vrouwen mij voorafgegaan zijn. Ik heb nog steeds tonnen bewondering voor mijn grootmoeder die elke dag om 5u s’ochtends op de trein naar Brussel zat om in La Lunette te gaan kuisen en alles klaar te zetten voor de dag, om haar dochter van goede toekomstkansen te voorzien. De groottante die vakbondsmilitante was in de “stekskesfabriek” Union Allumettière. Mijn andere groottante die vroeg haar man verloor, een dochter en kleinkind verloor en haar 2 andere kleinkinderen zag vervreemden en toch steeds het hoofd recht hield en een lichtend voorbeeld was in de familie tot haar dood net voor ze 98 werd. Zij deelden in de opvoeding van mijn moeder en ook in mijn opvoeding, en hoewel die niet perfect was (welke opvoeding is dat wel)? gaven ze me toch een aantal idealen mee die ik graag aan mijn dochter wil meegeven naarmate ze opgroeit.

Eén van die idealen is het stemrecht voor de vrouw. Hoewel ze zelf beseften dat ze niet in de positie stonden om er iets aan te veranderen en hard moesten werken om hun families te onderhouden, was voor hen het stemrecht voor de vrouw in 1948 (het geboortejaar van mijn moeder) een belangrijke mijlpaal in de geschiedenis.

Niet alleen zij leerden me het belang van stemrecht, ook mijn leraar geschiedenis uit het 3de en 4de middelbaar speelde een grote rol in mijn mentale ontwikkeling wat politiek betreft. Terwijl hij ons aanspoorde om brieven te schrijven op de Schrijf Ze Vrijdag van Amnesty hing hij een cartoon aan de muur, die doelde op de mogelijke negatieve gevolgen van niet te gaan stemmen: de eerste kiezer kleurde ALLE bolletjes rood, de tweede peuterde wat in zijn neus, de derde trapte de stemmachine in elkaar, en de dictator werd verkozen. Deze cartoon (nu onvindbaar spijtig genoeg) staat in mijn geheugen gegrift. Nooit zal iemand kunnen zeggen dat ik een dictator mee aan de macht gebracht heb. Mijn stem zal ik uitbrengen, en ik kleur effectief op 1 lijst slechts 1 enkel bolletje, dat de persoon in kwestie kan voelen dat ik achter specifiek die persoon en zijn/haar idealen sta. Ik zet ook duidelijk zijn/haar. Ik ben er nog niet uit of ik als vrouw wel voor een vrouw wil stemmen, ik heb er in elk geval voor deze verkiezing nog geen gezien die mij voldoende inspireren.

Bovenstaande redenen zorgen er dan ook voor dat ik initiatieven zoals ikstemniet.be absoluut niet kan smaken. Beste medemens, verkwansel niet je kans om je te laten horen op een positieve manier.

Dus was ik heel blij toen ik deze ochtend de blogpost mocht lezen van Dominiek_be, getiteld Die keer dat ik een pint ging drinken. De schrijver van de blog reageerde, liet zich horen, liet zijn ontevredenheid verspreiden en ging met Alexander De Croo een pint drinken. Het resultaat mag u zelf lezen, zeker als u van plan was om niet te gaan stemmen.