Lang heb ik op een leeg scherm zitten staren. Woorden komen moeilijk. Iets na 8 zet ik de kindjes af op school, ik had net het nieuws van 8u gemist op de radio, enkel wat muziek tot aan de parking bij de school. Manon had er niet veel zin in wegens een opmerking die ik nog gaf op haar gedrag vlak voor we in de auto stapten. Witte wolken, blauwe lucht. Ik hoor het mezelf nog zeggen:”Kijk eens naar boven, meisje, de wolkjes en de blauwe lucht, ik ben zeker dat de dag er alleen maar beter op wordt!”. Kindjes afgezet op de respectievelijke speelplaatsjes, terug in de auto, hop de file naar Brussel in. Om 8u30 wordt de nieuwsflits op de gewoonlijke StuBru even uitgesteld “om zo juist mogelijk te kunnen rapporteren over wat er gaande is in Zaventem”. Ik vrees voor een zwaar ongeval op de ring, ik moet voorbij die afrit passeren op de ring waar de E19 erop komt, steeds zo druk, en ik begin daar al in de buurt te komen.
Het nieuws sijpelt binnen, ik switch naar Radio 1 waar de gruwel al snel duidelijker wordt, ik geef ruim baan aan de brandweer en ziekenwagens die er plots komen aangeraasd achter mij, vloekend op de mensen op de middenstrook die deze niet gehoord of gezien hebben en mij er niet willen tussen laten. Mijn armen voelen lam op mijn stuur wanneer ik de afrit voor Zaventem voorbij rijd en de ellenlange files zie staan, waarschijnlijk met verschrikkelijk bezorgde mensen op zoek naar hun geliefden.
Iets na 9 kom ik eindelijk aan waar ik moet zijn. De Woluwelaan aan Hôpital Saint Luc is op elk kruispunt bemand door politie, sirenes van ziekenwagens klinken door de lucht. Ik zoek even naar parking en voor ik uitstap kijk ik nog heel even op mijn gsm. Ik zie de woorden metro en Maalbeek, en mijn hoofd begint te vullen met herinneringen. Jarenlang ben ik daar dagelijks afgestapt, eerst tijdens mijn studie, dan tijdens mijn eerste job bij een bedrijf in de Wetstraat. Ik weet hoeveel mensen daar rondlopen op dit ochtendlijke uur, hoe vol de metro daar zit. Ik herinner mij pintjes drinken bij La Galia, eens gaan gluren naar de gogo dancers in de Manhattan bar…
De voormiddag is een waas. Er wordt gevraagd om op kantoor te blijven. De Cafetaria bij de lunch is nog drukker dan anders, maar op een zekere manier rustiger, er wordt sneller plaats geruimd om de volgende ruimte te geven om te eten. De school laat weten op de facebook pagina dat de opvang zal open blijven tot alle kinderen zijn afgehaald, zonder extra kosten te rekenen.
De gewoonlijke vergaderingen lijken in contrast te staan met wat er gebeurd is. Zodra de treinen terug rijden en de laatste vergadering is afgelopen keer ik terug naar huis. Aidan is goed afgeschermd, Manon heeft uitleg gekregen en zit vol vragen. We kijken samen naar de Karrewiet reportage op de ipad terwijl Aidan met zijn auto’s speelt. Geen angst bij bedtijd, maar vooral omdat wij het immense geluk hebben niet rechtstreeks te zijn getroffen door de gebeurtenissen denk ik.
Ondanks de gruwelijke beelden die we wel allemaal gezien hebben blijven 2 impressies totaal andere impressies in mijn hoofd hangen na deze zwarte dag. Ik dacht deze ook even te delen:
Metro Maalbeek – kunst door Benoît Van Innis
Quand on n’a que l’amour
Pour parler aux canons
Et rien qu’une chanson
Pour convaincre un tambour
Alors sans avoir rien
Que la force d’aimer
Nous aurons dans nos mains,
Le monde entier