Voor het eerst werd niet de volledige lijst van Manon geleverd, ze had nogal goed doorgevraagd… maar toch was ze heel blij, ze kreeg toch de spullen die ze écht wilde hebben!
Er werd dus netjes een schoen gezet op 5 december, en in het kleinste schoentje lag ook een tutje. Aidan ging zonder tegensputteren gaan slapen. Ik verwachtte een paar huilbuien tijdens de nacht.
De huilbui kwam, maar niet van Aidan. Manon was plots ziek geworden en had overgegeven in haar bed en op de grond! Ik mocht dus het bed verversen, wassen, een tapijt schrobben, de vloer schoonmaken,… terwijl papa de fles motilium uit de kast haalde en Manon in de buurt van het toilet installeerde tot ik klaar was. Na een half uur zaten we opnieuw bij het toilet, maar dat bleek dan ook de laatste keer van de nacht. Pas tegen de ochtend hoorde ik Aidan wenen om zijn tutje. Dat was dus ook van korte duur: niet veel later mocht hij ontdekken wat dat tutje hem opgebracht had!
