Het is nu een jaar geleden dat ik mijn ontslag gaf als bediende. Ik was Service Manager, B2B met hoge inzet, onze diensten waren een essentiële schakel in de administratie van grote bedrijven, belangrijk voor hun cashflow. Een jaar eerder brandde ik op. September 2014 stond ik opnieuw aan de rand van die afgrond. In mijn positie zag ik de problemen, maar kon enkel lokale optimalisatie toepassen, wat op lange termijn nooit soelaas brengt.
En toen bood een uitweg zich aan. Het vergde een grote sprong. Ik sprong bewust, en kwam daardoor helemaal niet in een afgrond terecht maar op een lange weg met vaste grond onder mijn voeten. Niet altijd simpel te bewandelen, maar geen dreigende afgrond er vlak naast.
Ik wilde er meer kunnen zijn, voor mezelf, voor mijn gezin, voor mijn echtgenoot. En dan heb ik het niet over de werkuren. Ik werkte 4/5 waardoor ik elke dag ging werken, maar minder uren, om nog voor sluiting van de opvang aan de schoolpoort te kunnen staan. En toch liep het huishouden mank, betrapte ik mezelf erop dat ik tegen de kinderen echt schreeuwde zonder echte aanleiding, was ik nog weinig tijdig op het werk en mijn relatie met mijn echtgenoot leed eronder.
Nu ben ik agile coach. Ik sta nog steeds versteld van wat ik nu kan bereiken. Hoe mijn ervaring en kennis, toegepast op een niveau waar het wél iets uitmaakt met een algemeen overzicht van een situatie, tot prachtige resultaten kan leiden. Ik kom nu vaak veel later thuis dan voorheen, en toch heb ik het gevoel dat mijn leven een positieve wending heeft genomen: de was wordt met regelmaat gedaan en niet in een paniekerige hoop, er zit gezond eten in de koelkast, ik begeleid Manon met haar huiswerk en ze gaat zelfs naar een paar buitenschoolse activiteiten. Omdat ik daar bewust tijd voor maak, en KAN maken. Ik ben nu zelfstandige, het sociale vangnet is onbestaande, maar daarbij beslis ik ook mijn eigen risico.
En weet je? Dat lucht op.