Al de hele week keek ik af en toe bezorgd naar de dochter. Haar gedrag was… anders… wat hangeriger, wat meer aan mij plakken, tot zelfs aan de schoolpoort mij niet willen loslaten.
Elke avond temperatuur gemeten, meestal kwam ze aan wat verhoging, dus stopte ik ze al de hele week goed op tijd in bed, en sliep ze steeds netjes het klokje rond. Donderdagavond kloeg ze over keelpijn. Vrijdagavond opnieuw. Ik vreesde dat we het verjaardagsfeestje van zaterdag zouden moeten afzeggen, maar ze werd opgetogen en lachend wakker met razende honger. Ik stopte ze eerst nog in een badje met wat eucalyptus om heel zeker te zijn, gaf haar nog een vitaminebeertje en dropte ze vrolijk in de binnenspeeltuin. Bij het ophalen wilde ze eerst zelfs niet naar huis, ondanks een paar pijntjes en het feit dat ze doodop was.
Eens thuis zag ik haar als een pudding in elkaar storten. Gelukkig zette ik haar lievelingskostje op tafel en at ze vlot. Maar ze zag er zo zielig uit en voelde zo warm aan dat ik toch nog even temperatuur opnam voor de zekerheid: 38,7. Ze kloeg over buikpijn, dus ging ze met een grote handdoek de zetel in, waar de poes haar snel vervoegde om van de warmte te profiteren.
Het lijkt beter nu, hoewel ze nog steeds moe van school thuiskomt. Zelfs dolblij dat de poes erbij kwam lag ze er maar zielig bij…
