Bedenkingen

Ik ging al 2 keer naar Kuala Lumpur, voor een onderaannemer van mijn werkgever. 2 intens vermoeiende reizen waar ik kort werd ondergedompeld in een interessante en zachtaardige cultuur. De eerste keer vlogen we met Malaysian Airlines, van Zaventem naar Rome want Heathrow was dichtgesneeuwd, en dan door naar KL. Ik herinner me de flight crew en de vlucht nog levendig. Een onwisbare glimlach op de lippen, stipte bedeling van water en roze guavasap, Westerse in-flight films op een klein schermpje met gecensureerde inhoud want het was Ramadan. De tweede keer vlogen we vanuit Amsterdam met KLM, puur omdat zij een betere prijs konden aanbieden op dat specifieke tijdstip.

Tijdens deze reizen kan je ook op je eigen privé schermpje het verloop van de vlucht volgen. Vluchtroute met een rood lijntje over een wereldkaart. Ik herinner me nog dat ik tijdens specifieke stukken van de vlucht door het raampje gluurde, in mijn gedachten een mengeling van nieuwsgierigheid, onbegrip en angst. Zoals je kunt zien op zelfs de route die MH77 nam gaat deze vlucht niet alleen over Oekraïne (toen nog rustig), maar ook over andere onstabiele regio’s zoals Iran, Afghanistan en Pakistan.

Mijn echtgenoot is een werkgerelateerde reis naar Armenië aan het inplannen. Tot een 6-tal weken geleden (laatste keer dat we checkten) lag de route voor deze vlucht ook over Oekraïne. Ik hoor hem nog luidop de opmerking maken: dat hij precies toch niet zo graag over Oekraïne zou vliegen, maar dat het wel veilig zou zijn zeker aangezien ze het mochten…

En toen gebeurde dit. En wordt mijn hoofd gevuld met uiteenlopende gedachten. Ongeloof, angst, herinneringen, boosheid en intens, intens verdriet voor de levens die zomaar werden ingekort. De kindertjes breken nog het meest mijn hart. 3 namen meer dan een volgeboekt vliegtuid. 3 baby’s op schoot bij hun ouders.

En dan las ik diezelfde avond over een ongeval met de TGV, Israël dat besluit de Gazastrook binnen te vallen, het Witte Huis dat in lockdown gaat nadat er een vreemd pakje wordt gevonden aan het hek en flitst er maar één gedachte meer door mijn hoofd: hoe kan ik in godsnaam mijn kinderen beschermen en opvoeden tot een evenwichtig mens in deze losgeslagen wereld?

Zucht.