Soms hé

Soms hoor je de jongste een gilletje slaken in de nacht. Je ligt in je eigen bed te luisteren. Er volgt wat gebrabbel, en verontwaardigde kreten, steeds luider, aandacht roepen. Omdat hij de grote zus niet zou wakker maken ga je toch even kijken. De laatste tijd heeft hij wat last van doorkomende kiezen, misschien heeft hij wat pijn. Bij het binnenlopen van de kamer gilt je neus alarm. Ik leerde op twitter de liefkozende term “tandjeskak” voor deze specifieke penetrante kakapampergeur. Het is bijna 4u ’s nachts. Je neemt de ijskoude baby mee naar de badkamer en begint aan de taak van het uitkleden, wassen, vuile body, pyama, slaapzak (daar stopte het gelukkig) in de wasmachine te stoppen, propt er nog wat andere babywas bij, vergeet met je slaapkop het bolletje wasmiddel er in te zetten en laat de was dan maar met water draaien. Intussen is grote zus toch wakker geworden, maar ze keert terug naar bed. Je warmt de baby op, die terug slaperig wordt, en legt hem warm ingeduffeld terug in bed.

Terug in je eigen bed hoor je de deur van de andere kinderkamer open gaan. Er schuifelt een klein spookje binnen dat stilletjes vraagt of ze wat mag drinken. Ze at al heel de dag slecht, kloeg dat ze misselijk was. Ik geef een klein slokje water dat gretig wordt opgedronken. Ze voelt zich beter zegt ze en kruipt in bed. 5 minuten later hoor ik een zeer luide boer gevolgd door een verontwaardigde kreet: “mama mijn bed is helemaal nat en dat kwam uit mijn mond!”. Half 5 en ik was een kleuter, haar lakens en pyama, een kussen en een knuffel. Gelukkig is er een reservekussen en blijft de motilium binnen.

Van die nachten dat je terug weet waarom je twijfelde om aan kinderen te beginnen.