Dat was mijn reactie toen de crèche belde. Aidan had 39,9° koorts en wilde niet eten. Mijn moederalarm was tijdens het weekend al afgegaan, die hoest was niet pluis. Ik had zelfs al de aërosolmachine van mijn broer geleend. Die ochtend leek hij wel ok, maar tegen het middageten was het dus een drama. Snelsnel een paar mails voor het werk verstuurd, in ijltempo naar de winkel dat ik op zijn minst iets te eten in huis had want ik had gepland om dat na het werk te doen, tegelijk de dokter bellen die op weg was naar een begrafenis maar gelukkig die namiddag wel zou consultaties houden, pruts ophalen in de crèche waar hij iets koortswerend had gekregen dat gelukkig wel effect had.
Een warm bolletje spendeerde de volgende paar uur op mijn schoot, met veel gehoest en gesnotter erbij. Vast voedsel wilde hij niet, dan maar een flesje gegeven dat dankbaar opgedronken werd. Tegen 17u de goocheltruc van Manon afhalen met de zieke baby erbij, de wachtzaal bij de dokter trotseren en snelsnel bij de apotheek langs. Gelukkig is Manon heel flink geweest: braaf bij de dokter die ook even naar haar hoest luisterde, in de auto aan de deur van de apotheek blijven zitten met de broer zodat die zo weinig mogelijk tempartuursverschillen over zich heen kreeg.
Gelukkig was papa deze voormiddag thuis om voor opvang te spelen, op woensdagnamiddag ben ik zelf thuis. Nu is het afwachten of Aidan deze namiddag of avond nog koorts maakt. Fingers crossed!