We gingen eens langs bij de crèche om te zien hoe het daar gaat, Manon wilde nog eens dag zeggen aan de kleinere kindjes die pas in november naar school gaan. Nu ik er toch was, of we een kitten wilden? Euhm. Mijn man had het al een tijdje over een kitten, hij droomt al jaren van een tijgerkat. Was dit nu toch toevallig een mooie grijze tijger zeker? Een katertje.
Gisteren ging ik dus eens kijken naar het beestje dat van groot lawijt aan het doen was in een bench aan de crèchedeur. We namen het maar mee, Manon sprong op en neer van opwinding en mijn man smolt direct.
Bij het uit de bench halen vond ik toch dat het beestje een vuil oogje had. Dezelfde avond begon het ook nog te niezen. Uhoh. Op woensdag geen spreekuur bij de dichtstbijzijnde dierenarts, wel afspraak mogelijk dus ik belde toch eens. Hij vond het ook onrustwekkend en liet me direct komen. Zoals ik vermoedde: kattenniesziekte. Gelukkig had ik het snel opgemerkt en is het nog niet te erg. Een week tot 10 dagen 3x per dag druppels in oogjes en neus, over 2 weken inenting en over 6 weken de volgende reeks inentingen. Valt nog mee dat ik thuis ben en immuun aan toxoplasmose!
Dus nu hebben wij een Thomas O’Malley in huis. Alstublieft:
Wauw die lijkt als twee druppels water op mijn katje! I do not kid you!