Deze ochtend hoorde ik wat babygeluidjes uit de draagmand die naast ons bed staat en voorlopig nog het nestje is van onze kleine spruit. Wanneer ik mijn hoofd over de rand stak smolt ik helemaal, en mijn man erbij. Onze kleine meid vergastte ons op een stralende glimlach. Haar eerste. 🙂
Een tijdje later lag ze hier in de living in haar relax, een dekentje erbij want het is nogal frisjes zo laag tegen de grond. Haar tutje had ze net uitgespuwd en ze probeerde het terug te vangen met haar mondje. Plots zag ik begrip in haar ogen, de armpjes gingen omhoog en duwden het tutje dat ietsje verder zodat ze het terug in haar mondje kon nemen.
Morgen zal kleine Manon 7 weken oud zijn. Wat gaat het snel!!!