Dinsdag 24 november. 1 dag na de uitgerekende bevallingsdatum voor ons kleintje. De zwangerschap was ik nu toch al een weekje beu, ze mocht komen, en elke voorwee hoopte ik dat het eindelijk zover was. Maar nog maar eens was de buik stil. Tot een rustig toiletbezoekje daar verandering in bracht. Zonder boe of ba bleken mijn vliezen gebroken, geen wee te bespeuren, dus maar koffertje gepakt en naar de materniteit vertrokken. Onderweg plots wel weeen, dus dat kwam nog goed, dachten we.
Toen we goed en wel geinstalleerd waren in de arbeidskamer bleken de weeen niet echt hevig. Ik werd aan de monitor gelegd, tussendoor liep ik rond, botste ik wat rond op de zitbal en wachtte ik geduldig elke wee af. Het werd al snel laat, en nog later, de nacht vorderde gestaag, de arbeid vorderde amper. De gyneacoloog van wacht kwam langs en na het rapport van de vroedvrouw gaf ze de opdracht om weeenopwekkers toe te voegen in de infuus die ik net in mijn pols geprikt kreeg en die langzaam op te drijven. De baby moest er toch zijn binnen de 24 uur na het breken van de vliezen om sepsis te vermijden.
De eerste dosis viel mee, de tweede dosis was nog te verwerken, de derde dosis begon te veel te worden en bij de vierde dosis wist ik dat ik 2 keuzes had: het hospitaal bij elkaar schreeuwen en die infuus eruit sleuren of een epidurale vragen. Om mijn verstand te bewaren ben ik ondanks mijn vurige wens om in het water te bevallen toch maar voor de epidurale gegaan. En maar goed ook zal achteraf blijken.
De anaesthesiste stond er snel en intussen werd ook de infuus teruggeschroefd, zodat ik er tegen kon tot de verdoving erin zat. Jaja. Een verdoving die enkel links werkte, zodat elke wee er aan de rechterkant bijna twee keer zo hard door kwam. Een uurtje later kwam de anaesthesiste nog eens langs en zorgde eindelijk voor een verdoving die ook rechts werkte. Toen ging het plots snel en moest ik vechten tegen te vroege persweeen. En die kwamen zeer goed door, epidurale of niet.
Na een korte controle werd ik plots snel naar de verloskamer gebracht, weeenopwekkers tot het maximum gepompt. Mijn eigen gyneacologe zat vast in het verkeer, de gyne die ik die ochtend had gezien was aan het opereren en de gyne van wacht werd snel opgeroepen. Hij wandelde net de deur in of het einde was al in zicht: knip en een paar keer persen en onze dochter werd in een doek gerold en op mijn buik gelegd, al bij al waren we misschien 20 minuten in de arbeidskamer op dat ogenblik.
Half verdoofd staarde ik naar onze kleine schreeuwende dochter, Manon Leda Emilie. Een perfect poppetje dat na een paar minuutjes met wijd open ogen lag te staren.
Papa knipte de navelstreng door en ging mee voor het wegen en meten: op 25 november 2009 om 13u56 was ik mama geworden van een flinke kleine meid van 3kg720 en 50,5 cm.
Dezelfde dag nog stonden mamy en papy, oma en opa en meter en peter in de kamer om Manon te bewonderen. Een drukkke avond die ik maar groggy meemaakte. Maar het was alles toch meer dan waard.
Intussen zijn we thuis met ons kleine gezinnetje. Ons meisje ligt hier in de prachtige wieg van mamy en papy gezellig te dutten en papa is op weg om haar officieel aan te geven bij de burgerlijke stand.
Ons leven neemt een andere wending, een met een klein wondertje erbij om voor te zorgen. En we genieten er met volle teugen van!